Een doodgeboren kind

Een doodgeboren kind - De verwoestende gevolgen
Probeer jij om te gaan met de pijn van een doodgeboren kind? Heb jij deze verwoestende woorden ooit gehoord: "Het spijt me zo erg, maar je baby zal dood geboren worden." Als ouder is je kwelling onbeschrijflijk; het lijkt veel erger dan een miskraam in het eerste trimester, maar tegelijkertijd heb je het gevoel dat je misschien minder recht hebt om te rouwen dan mensen die een volgroeid kindje verloren hebben. Je weet niet zeker hoe je je moet voelen.

Je hartzeer werd nog versterkt toen je noodgedwongen ook nog de opgewekte weeën en de bevalling van je kind moest doorstaan... een kind dat je nooit zou wiegen; een kind dat je nooit mee naar huis zou nemen. En toen was er ook nog de overlijdensakte van je kind dat nooit had geleefd, en de vraag wat er met het lichaam van je ongeboren kind moest gebeuren. Je staarde naar de miniatuurvormen van je zoontje of dochtertje en bekeek de al perfect gevormde oortjes, oogjes, handjes en voetjes. Je voelde de verscheurende pijn van de wetenschap dat dit kleine mensje nooit zal horen, zien, lopen of zelf een klein leventje in zijn of haar eigen handen zou vasthouden.

Een doodgeboren kind - De feiten
Wanneer een foetus na de 20e week van de zwangerschap sterft, dan spreken we over een doodgeboren kind. In de Verenigde Staten eindigt ongeveer één op elke tweehonderd zwangerschappen omdat het kind dood geboren wordt.¹ In de meeste gevallen hebben de ouders slechts weinig tijd om zich erop voor te bereiden. Ouders bezoeken hun arts of verloskundige om te zien hoe hun baby zich ontwikkelt, maar krijgen dan het hartverscheurende nieuws te horen dat hun kindje dood geboren zal worden.

Zelfs het recht om te rouwen wordt hen soms afgenomen door een maatschappij die impliceert dat een foetus nog geen echte baby zou zijn, dat de buik van de moeder geen waardevol leven zou dragen. Hoewel moeders die een miskraam hebben gehad vaak niet de noodzakelijke steun krijgen tijdens hun rouwperiode, kunnen zij wel openlijk rouwen over het verlies van hun droom en het einde van een zwangerschap die zou zijn uitgemond in de langverwachte geboorte van een levende baby. Vaders en moeders die een volgroeide baby verliezen hebben de steun van een gemeenschap die het verlies van een kind herkent en begrijpt dat er gerouwd moet worden. Maar wanneer een foetus in de baarmoeder sterft, dan kan zelfs de medische gemeenschap het immense verdriet dat met een dergelijk verlies gepaard gaat minimaliseren, door dit verlies niet als het verlies van een baby aan te merken.

Een doodgeboren kind - Het verhaal van Mark en Kristel
Kristel en Mark waren zes jaar getrouwd toen ze besloten dat ze een gezin wilden beginnen. Vijf maanden later was het jonge stel door het dolle heen toen ze ontdekten dat ze binnenkort hun harten en hun huis zouden delen met hun eerste kindje. In de vierde maand van de zwangerschap, toen ze ontdekten dat Kristel een kleine meid droeg, vierden ze dat op de baby-afdeling van een warenhuis in hun buurt.

Ze lazen zo veel mogelijk boeken en artikelen over de ontwikkeling van hun kleine dochtertje. Toen Kristel haar baby voor het eerst voelde bewegen, kon ze haar vreugde nauwelijks bedwingen. Ze belde Mark snel op om deze wonderbaarlijke ervaring met hem te delen. Die avond, toen Mark tegen zijn ongeboren dochter praatte, voelde ook hij de beweging van dat kleine leventje. Na vijf maanden zwangerschap wees alles op een gezonde, mooie kleine meid.

Na zes maanden zwangerschap reden Kristel en Mark samen naar hun maandelijkse controle. Maar wat begon als weer een nieuwe, mogelijk opwindende grote stap in de ontwikkeling van hun baby veranderde heel tragisch in onbeschrijflijk verdriet toen zij de volgende woorden te horen kregen:

"Het spijt me zo erg, Kristel en Mark, maar ik kan de hartslag van de baby niet horen en ik kan ook geen beweging waarnemen."

Kristel werd meteen naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo die liet zien dat er iets vreselijk mis was. Kristel en Marks kleine meid lag levenloos in haar moeders buik. Kristel werd naar de kraamafdeling gebracht en in een kamer aan het einde van de gang ondergebracht. Een discrete kleine sticker op de deur, in de vorm van een kleine zwarte strik, waarschuwde mogelijke bezoekers dat de vrouw achter deze deur niet de geboorte van een kind zou vieren, maar in plaats daarvan om een doodgeboren kind zou rouwen. Het ziekenhuis stuurde een maatschappelijk werkster om met het jonge stel te praten. Ze moedigde hen aan om over hun verlies te praten en zei dat het oké was om te huilen. Ze stelde ook voor dat ze hun kleine meisje een naam zouden geven. Vijf uur nadat ze het ziekenhuis binnenkwam, kwam hun overleden dochtertje Michelle Renee ter wereld. De emotionele pijn die gepaard ging met deze bevalling maakte het een haast ondraaglijke beproeving.

Aanvankelijk wilde het jonge stel hun kleine meisje niet zien. Omdat ze al uitgeput waren van de lichamelijke en emotionele tol van deze dag, voelden ze zich niet in staat om naar het lichaam van hun levenloze baby te kijken. Mark herinnerde zich de vriendelijke woorden van de maatschappelijk werkster en van familieleden die hen aanmoedigden om vaarwel te zeggen tegen hun kleine meid. Ze besloten om dat te doen. Ze wisten dat ze de realiteit van hun verlies onder ogen moesten zien en nu ouders moesten zijn, al was het maar even.

Marks moeder en vader woonden in dezelfde stad. Ze kwamen naar het ziekenhuis om een gebedswake voor hun zoon en schoondochter te houden en om hun liefde en steun aan te bieden. In de wachtkamer ontdekten meneer en mevrouw Carter dat ze omringd waren door andere grootouders die vol spanning op de geboorte van hun eigen kleinkinderen zaten te wachten.

Later die avond verliet Mark de zijde van zijn vrouw lang genoeg om zijn ouders de mogelijkheid te geven om vaarwel te zeggen tegen hun eerste kleinkind. Kleine Michelle, die net iets meer dan een kilo woog, lag op een wit satijnen kussen in een besloten ruimte, die gereserveerd was voor de rouwende familie. Toen mevrouw Carter de kamer binnenliep, werd ze overspoeld door emoties door het perfect gevormde miniatuurkindje dat voor haar lag. Ze boog zich voorover en raakte de piepkleine vingertjes van haar kleindochter aan. Ze verwonderde zich over de schoonheid van haar voetjes. Mevrouw Carter kon eindelijk beginnen met het verwerken van de realiteit dat dit kindje gestorven was en met rouwen over het verlies van haar eerste kleinkind.

Later die avond vroeg Mark of hij zijn dochtertje nog eens kon zien. Een heel sympathieke verpleegster bracht kleine Michelle naar de kamer, gehuld in een kleine witte deken. Mark wiegde zijn kleine meid en gaf zijn tranen de vrije loop.

Omdat Kristel al zes maanden zwanger was, moest er een overlijdensakte worden opgesteld. Ook de teraardebestelling van Michelles lichaam moest geregeld worden. Mark en Kristel kozen voor een crematie waarna Michelles as in een urn werd bewaard, als herinnering haar ongeleefde leventje. In de daaropvolgende maanden werd het jonge stel overspoeld door liefde van hun plaatselijke gemeente, familieleden en vrienden. Zij gaven de steun die ze tijdens dit rouwproces nodig hadden.

Mark en Kristel hebben nu, twee jaar later, een prachtige zoon van zes maanden. Ze begrijpen nu hoe belangrijk is dat er gerouwd wordt om een dergelijk groot verlies. Door hun ervaring zijn ze nu in staat om andere stellen met een doodgeboren kind te begrijpen, te troosten en te adviseren. De woorden die Mark tegen zijn moeder sprak op de ochtend dat zijn babyzoontje uit het ziekenhuis werd ontslagen, staan in haar geheugen gegrift. Ze zijn een weerspiegeling van het hartzeer dat gepaard gaat met het verlies van een kind, maar ook van de immense vreugde over nieuw leven na een dergelijk verlies.

"We verlaten nu het ziekenhuis, mam. En dit keer mag ik mijn baby mee naar huis nemen."

Leer hoe jij je er doorheen kunt slaan