Een miskraam verwerken

Een miskraam verwerken - Het is niet jouw schuld
Het verwerken van een miskraam bestaat ook uit het begrijpen van de mythen waarmee het verlies van een ongeboren kind is omgeven. Veel mythen over miskramen leiden er toe dat een rouwende moeder begint te geloven dat de dood van haar ongeboren kind haar eigen schuld is. De vrouw moet dan een zware last dragen; een last die zij niet zou hoeven dragen, omdat een miskraam gewoonlijk niet het gevolg is van handelingen van de moeder. Het is belangrijk om deze mythen naar het rijk der fabelen te verwijzen en onterechte schuldgevoelens weg te nemen die een vrouw vanwege haar verlies zou kunnen voelen.

Enkele van de mythen over miskramen die vrouwen de meeste zorgen baren zijn die mythen die de lichamelijke activiteiten van een vrouw de schuld geven van de miskraam. Vaak geloven mensen dat activiteiten zoals lichaamsbeweging, geslachtsgemeenschap, paardrijden en vliegreizen de oorzaak zijn van miskramen. Dergelijke mythen suggereren impliciet dat bedrust een miskraam zou kunnen voorkomen. Daarom wordt een vrouw na een miskraam gebombardeerd met gevoelens van onbekwaamheid (omdat ze niet in staat zou zijn om een zwangerschap tot het einde te volbrengen) en schuld (omdat de miskraam haar schuld zou zijn). Maar het is belangrijk om te onthouden dat een vrouw, gedurende een gezond eerste trimester, met haar normale lichamelijke activiteiten kan doorgaan zonder het verlies van haar ongeboren kind hiermee te riskeren. Lichaamsbeweging kan bijvoorbeeld samentrekkingen van de baarmoeder veroorzaken. Wanneer dit gebeurt, dan kunnen die samentrekkingen helpen om een al ongezonde zwangerschap te beëindigen; een zwangerschap die al gedoemd was om voortijdig te eindigen. Lichaamsbeweging laat de miskraam dan slechts vroeger plaatsvinden en helpt het lichaam dan om een zwangerschap af te breken die ook zonder die lichaamsbeweging te vroeg zou zijn beëindigd.

Een miskraam verwerken - De mythen begrijpen
Het verwerken van een miskraam is een moeilijk proces. Daarom worden vrouwen die al eerder miskramen hebben gehad vaak geadviseerd om niet aan de bovengenoemde lichamelijke activiteiten deel te nemen. De reden dat artsen dit advies vaak geven is niet omdat de mythen waar zouden zijn. In plaats daarvan geven de artsen een dergelijk advies zodat zij hun patiënt kunnen beschermen tegen het schuldgevoel dat zou ontstaan in het geval zij weer een miskraam zou hebben. Zelfs na de geruststellende woorden van haar arts dat het niet haar schuld was, kan een vrouw nog steeds geloven dat haar miskraam het gevolg was van haar lichamelijke activiteiten. Door dergelijke activiteiten achterwege te laten kan een vrouw, die al eerder een miskraam heeft gehad, zichzelf bevrijden van een groeiend schuldgevoel wanneer er nog meer miskramen volgen.

Het verwerken van een miskraam kan moeilijker blijken te zijn wanneer drugs- of alcoholgebruik mogelijk de oorzaak van de miskraam was. Veel vrouwen zijn zich pas weken of maanden na de bevruchting bewust van hun zwangerschap. In deze periode waarin de moeder niet weet dat ze zwanger is, kan zij bovenmatig cafeïne, sigaretten, alcohol, geneesmiddelen of drugs hebben gebruikt. Het is belangrijk om in gedachten te houden dat de vrouw zich niet bewust was van het leven van haar kind en zich niet schuldig zou moeten voelen voor haar miskraam. In plaats daarvan moeten deze vrouwen zich concentreren op potentiële toekomstige zwangerschappen en beslissen of ze bereid zijn om deze gedragspatronen op te geven en zo het risico op een nieuwe miskraam te beperken.

Een miskraam verwerken - Onthoud dat God ook van jouw baby houdt
Het verwerken van een miskraam wordt gemakkelijker wanneer anderen het verlies van de rouwende moeder erkennen. Helaas kan een vrouw niet altijd de juiste erkenning van haar verlies vinden in een maatschappij waarin gedebatteerd wordt of een embryo wel als een menselijk leven kan worden beschouwd. Waarom zou een samenleving die niet zeker weet wat de status van een foetus is net zo veel sympathie tonen voor een miskraam als voor de dood van een kleuter? Als het verloren leven niet als een kind wordt gezien, waarom zouden we dan rouwen? Maar veel vrouwen die een miskraam hebben gehad hielden net zo veel van het embryo of de foetus als van een geboren kind, zelfs gedurende de korte tijd dat hij of zij bestond. En waarom zou een moeder andere gevoelens moeten hebben? De Bijbel stelt dat God een kind als volwaardig mens erkent zodra het leven in de baarmoeder begint (Jeremia 1:5). Natuurlijk ontwikkelt een moeder - wiens baarmoeder het leven draagt dat God kent en vormt - een begrip van en liefde voor het kind binnen in haar lichaam.

In een Psalm tot God zegt David: "U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder. Ik loof u voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan, wonderbaarlijk is wat u gemaakt hebt. Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel. Toen ik in het verborgene gemaakt werd, kunstig geweven in de schoot van de aarde, was mijn wezen voor u geen geheim. Uw ogen zagen mijn vormeloos begin, alles werd in uw boekrol opgetekend, aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één" (Psalm 139:13-16). Een jonge vrouw die na negen weken zwangerschap een miskraam had, vond troost in Davids woorden. Ze schrijft: "Ik hield mijn baby letterlijk in de palm van mijn hand. Terwijl ik naar haar kleine lichaam staarde, huilde ik en vroeg ik God om haar aan mij terug te geven. Het was onmogelijk om de complexe details van haar reeds gevormde vingertjes aan me voorbij te laten gaan. Er waren er vijf aan het uiteinde van elke arm en elke vinger groeide los van de andere, zodat ik kon zien hoe broos zij in mijn lichaam gegroeid was. Psalm 139 herinnert mij eraan dat God in elke fase van haar ontwikkeling met verwondering naar haar keek. Hij 'weefde' haar. Hoe ongelooflijk. En ik vond troost in het feit dat Hij van haar gehouden moet hebben, net zoveel als ik dat als moeder deed en nog steeds doe. Hij hield van haar als haar Schepper. Vers 16 geeft mij nog meer geruststelling. God kende elke dag die mijn baby zou hebben. Hij wist dat ze negen weken binnen in mij zou leven. God was tevreden met die tijdsperiode en ik denk dat ik dat kan aanvaarden. Ik mis mijn baby vreselijk, maar ik weet dat zij elke dag die haar gegeven was geleefd heeft, en dat zij zich ontwikkelde zoals God in gedachten had. En nu is zij bij Hem in de hemel en kan Hij haar vasthouden tot ik er klaar voor ben. Mijn man en ik noemden haar Angel. Zij is onze engel in de Hemel."

Read Een miskraam verwerken Page 2 Now!