Seksverslaafde

QUESTION: Kan een seksverslaafde van zijn verslaving bevrijd worden?

ANSWER:

Lees het verhaal over een seksverslaafde en hoe hij naar herstel heeft toegewerkt.

Hallo. Mijn naam is Paul en ik ben herstellende van een seksverslaving. Mijn herstel is voor mijzelf heel verbazingwekkend, want ik was bijna 35 jaar lang verslaafd. In al die jaren had ik al herhaaldelijk geprobeerd om ermee te stoppen. Al die keren probeerde ik dat op eigen kracht en had daarin volkomen gefaald.

Het begon allemaal toen ik pas 6 jaar oud was en toen voor het eerst in aanraking kwam met pornografie. We hadden een grote familiebijeenkomst in het huis van een neef, en in een hoek van zijn woonkamer vond ik een stapel mannenbladen. De hele familie was aanwezig, inclusief mijn ouders, maar het leek niemand wat uit te maken dat dit kleine jongetje naar vieze plaatjes zat te kijken. Ik was meteen betoverd door die afbeeldingen en zelfs - nu na al die jaren - staan ze nog steeds in mijn geheugen gegrift. Ik kan me ook het gelach herinneren. Die afbeeldingen deden mijn lichaam op een manier reageren die ik niet kon begrijpen. Toen ik opstond om naar het toilet te gaan (ik dacht dat ik moest plassen), kon ik de volwassenen horen grinniken. Toen ik terugkwam en naar de mannenbladen terugkeerde, werd er nog meer gelachen. Dit veroorzaakte een gevoel van schaamte in me dat ik niet kon begrijpen, maar ik wist dat ik dat niet nog eens wilde voelen.

Maar toch was ik geobsedeerd door die plaatjes. Ik wilde niet meer met de spot te maken hebben en dus hield ik mijn obsessie geheim. Ik probeerde dat genot stiekem te bereiken wanneer dat mogelijk was. Ik moet toegeven dat er in mijn woonplaats in het midden van de jaren '60 niet zo heel veel plekken waren waar een jongetje van mijn leeftijd vieze plaatjes kon vinden. Maar toen ik ongeveer 10 jaar oud was ontdekte ik een bron die heel toegankelijk was. Mijn vader had een "geheime" lade voor zijn boeken en maandbladen. En vanaf dat moment was ik, telkens als ik alleen thuis was, bij die lade te vinden. Zelfs later, toen ik volwassen was en mijn ouders me vroegen om op hun huis te passen als ze ergens naartoe gingen, kon ik het niet laten om hun slaapkamer binnen te gaan en neer te knielen voor mijn vaders heiligdom voor de porno-god.
Zelfs toen andere kinderen van mijn leeftijd een interesse in seks begonnen te tonen, hield ik mijn obsessie geheim. Laat ik een voorbeeld geven. Mijn vrienden en ik probeerden vaak de weg van onze middelbare school naar huis wat af te snijden door onder een spoorbrug door te lopen. Op een dag vonden we daar een pornomagazine en we bleven een tijdje staan om er doorheen te bladeren. Uiteindelijk lieten we het blad daar liggen en vervolgden onze weg. Omdat ik het verst van school woonde, bleef ik uiteindelijk als laatste over. Maar ik nam de moeite om anderhalve kilometer terug te lopen zodat ik dat magazine mee naar huis kon nemen.

Mijn relaties met het andere geslacht waren op dat moment rampzalig. Op dertienjarige leeftijd was al 1 meter 80, maar ik woog maar 63 kilo. Omdat ik de langste van de hele klas was, was ik het mikpunt van elke jongen die zichzelf wilde bewijzen. Omdat ik ook zo mager en ongecoördineerd was, had ik totaal geen kans om mezelf te verdedigen. De weinige keren dat ik dat daadwerkelijk probeerde waren bijzonder pijnlijk, dus begon ik van conflicten weg te lopen. Om het zacht uit te drukken: mijn zelfvertrouwen was verschrikkelijk laag. Als ik niet de moed had om voor mezelf op te komen, hoe kon ik dan ooit de moed verzamelen om met een van die angstaanjagende schepsels te praten die we meisjes noemen?

Maar ik maakte dat allemaal goed in mijn fantasieleven. De meiden in die plaatjes dachten allemaal dat ik een indrukwekkende jongeman was. Ze waren allemaal zó gretig om seks met me te hebben, dat ze hun kleren al hadden uitgetrokken. En wie was ik om daar nee tegen te zeggen? Het was niet ongewoon dat ik in mijn middelbare school-tijd drie of vier keer per dag masturbeerde. Maar in het echte leven, in het bijzijn van meisjes van vlees en bloed, was ik pijnlijk verlegen.

Desondanks ontmoette ik na een paar jaar aan de middelbare school op de een of andere manier een meisje. Nouja, eigenlijk werden we door wederzijdse vrienden aan elkaar voorgesteld. We begonnen met elkaar uit te gaan en pas na vier maanden had ik eindelijk de moed om haar te kussen. Nu ik hierop terugkijk, realiseer ik me dat de angst voor afwijzing me zo lang had tegengehouden; ik kon deze stap niet zetten voordat ik er absoluut zeker van was dat ze geen "nee" zou zeggen. Maar toen die stap gezet was, waren er maar een paar maanden nodig om de lichamelijke relatie naar het punt te brengen dat ik wilde.

Gedurende de vier daaropvolgende jaren bleven we met elkaar uitgaan. Een tijdlang was dat een lange afstandsrelatie, omdat ik ver van huis naar de universiteit ging. Ik dacht dat ik nooit een andere meid zou kunnen vinden die mijn verlegenheid zou accepteren, dus besloot ik haar te trouwen. Dit is waar de gelukkige afloop zou moeten plaatsvinden: "En ze leefden nog lang en gelukkig..." Toch? Nee!

Het huwelijk nam niet de plaats in van mijn verslaving aan begeerte en pornografie. Na onze huwelijksreis pakten we onze spullen en verhuisden we naar de staat Utah, waar ik mijn universitaire opleiding zou afronden. Meteen nadat we in Utah waren aangekomen, ging ik met andere eindejaarsstudenten van mijn vakgroep op een studiereis. We brachten op deze reis ook twee nachten in Las Vegas door. De eerste nacht nam ik met enkele medestudenten een taxi naar de binnenstad. We belandden in een stripclub, waarna we naar een seksshop gingen. De volgende nacht gingen zij op zoek naar wat duurdere uitgaansgelegenheden, maar ik veinsde dat ik ziek was zodat ik in mijn eentje kon achterblijven. Het is niet zo nobel als het klinkt. Ik kon een tweede nacht niet aan als ik weer zo opgewonden zou raken met de andere jongens erbij en er niet naar zou kunnen handelen. Dus bleef ik in het hotel achter en hielp ik mezelf, meerdere malen. Het huwelijk had mijn verslaving nog geen twee weken kunnen tegenhouden!

De daaropvolgende jaren begonnen mijn vrouw en ik aan onze gezinsuitbreiding. Ik behield mijn verslaving als een geheime plekje waar ik naartoe kon gaan als ik geen seks met mijn vrouw kon hebben. En omdat mijn vrouw in vierenhalf jaar drie kinderen had gehad, was ze vaak te moe om aan mijn behoeften tegemoet te komen. Ik bezocht dat geheime plekje dus regelmatig. We leefden een jaar in Utah, daarna zes jaar in Montana. Ook daar was harde porno niet echt beschikbaar, dus moest ik het zien te doen met wat mildere erotische bladen en films voor volwassenen op TV.

Toen we in 1986 terug naar Californië verhuisden, veranderde alles. Mijn vrouw stond niet toe dat ik harde porno in huis had, maar dat kon me niet tegenhouden. Ik ontdekte dat ik in mijn lunchpauze of op weg naar huis genoeg tijd had om even een seksshop te bezoeken. Ik verstopte mijn aankopen in mijn aktetas of in de kofferbak van mijn auto. Ik had een fotografisch geheugen; voor de daad had ik genoeg aan de afbeeldingen die ik in mijn hoofd had opgeslagen. Ik hoefde die bladen op dat moment dus niet daadwerkelijk bij me te hebben.

Onze lichamelijke relatie ging steeds verder bergafwaarts tot het punt waarop we een vaste routine hadden. We gingen naar bed, ik benaderde haar in een "romantische" bui, zij zei dat ze moe was en wilde gaan slapen, en ik zei dat dat oké was. Dit kon zo maanden aan een stuk doorgaan tot we dan eindelijk een keer seks hadden. Ik bereikte het punt waarop ik dit helemaal niet meer vervelend vond. Ik had namelijk een andere uitlaat voor mijn seksuele energie gevonden die me nooit afwees.

Voortdurend vertelde ik mezelf dat ik eigenlijk heel nobel was, omdat ik genoeg van mijn vrouw hield om dit te doen in plaats van vreemd te gaan. Wat ik niet besefte is dat ik me niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel steeds meer op mezelf begon te concentreren. Ik werd egoïstisch en afstandelijk. Wanneer ze me probeerde te vertellen dat er een probleem was, dan luisterde ik niet. Ik was perfect, dus ik kon geen problemen hebben. Sterker nog, ik dacht dat juist zij het probleem was, omdat ze niet genoeg seks met me had. Nou, dertien jaar van mijn soort perfectie was meer dan ze kon verdragen, dus pakte ze in 1993 haar spullen en vroeg een echtscheiding aan.

In het eerste jaar na de scheiding deelden we de voogdij over de kinderen. Ik had de kinderen elke andere week. Wanneer ik alleen in huis was, kon ik nu dus plotseling al die dingen doen die ik voorheen niet kon doen. Ik kon mijn harde pornomagazines openlijk lezen en zelfs video's bekijken. Er was niemand die mij ter verantwoording kon roepen; ik ging over de schreef. Vroeg in het daaropvolgende jaar kreeg ik de voogdij over mijn kinderen, dus ze bevonden zich meestal in mijn huis. Ik moest mijn verslaving dus weer ondergronds gaan bedrijven. Dat betekent dat ik dit gewoon achter de gesloten deur van mijn slaapkamer deed.

In deze periode bezocht ik een hulpprogramma voor gescheiden mensen. Ik ontmoette daar een fantastische vrouw. We begonnen met elkaar uit te gaan en we ontwikkelden een serieuze relatie. Omdat ik kinderen had, kon ik niet al mijn tijd met haar doorbrengen. Mijn geheime leven thuis bleef daarom maar doorgaan.

Maar zij moedigde me aan om positieve veranderingen in mijn leven door te voeren. We gingen soms naar de kerk, ik begon naar een Christelijke radiozender te luisteren en begon me te herinneren wat een schuldgevoel is. Als eerstejaarsstudent had Christus aangenomen als mijn persoonlijke Heer en Redder. Maar ik had toen eigenlijk geen idee wat dat betekende en ging dus verder met mijn leven alsof er niets was gebeurd. Ik las af en toe de Bijbel en ik begon een intellectuele kennis te ontwikkelen van God en Christus, maar ik begreep het idee van een relatie niet.

Ik begon me te realiseren dat ik fout bezig was. Ik probeerde te stoppen. Ik pakte mijn stapel seksbladen en video's en gooide ze allemaal weg. Maar er ging nog geen week voorbij of ik had al weer nieuwe gekocht en de stapel begon al weer te groeien. Na een tijdje gooide ik die ook weer weg. Deze vicieuze cirkel ging zo vijf jaar lang door, een periode waarin ik misschien wel honderd keer probeerde te stoppen. In het herstelprogramma waar ik nu aan meedoe, wordt gezegd dat krankzinnigheid als volgt gedefinieerd wordt: steeds weer dezelfde handeling herhalen, maar toch een ander resultaat verwachten. Nou, ik was ongetwijfeld krankzinnig!

In het jaar 2000 trad er een grote verandering op in mijn leven. Ik kocht een nieuwe computer, met een modem, en raakte voor het eerst met het internet verbonden. Ik hoefde geen stapel magazines of video's meer te verzamelen, want alles was nu met een muisklik beschikbaar. Wanneer ik me dan schuldig voelde, hoefde ik niet alles weg te gooien. Ik kon gewoon de computer uitzetten. Dit leidde tot een hevige versnelling van de cyclus die ik probeerde te doorbreken. Die cyclus vond nu niet meer wekelijks plaats, maar dagelijks!

Na drie maanden waren mijn humeur en mijn gedrag zodanig veranderd dat anderen merkten dat er duidelijk iets mis was. Toen mijn verloofde me hierop aansprak, gaf ik mijn probleem toe. Het was voor haar moeilijk te verwerken. Ze legde uit hoe zij zich hierover voelde en maakte zo dingen duidelijk waar ik zelf nog nooit aan had gedacht. Ze liet me bijvoorbeeld zien dat ik haar op deze manier emotioneel en zelfs lichamelijk bedroog, omdat ik mijn ogen en mijn gedachten in vervoering bracht met afbeeldingen en situaties waar geen enkele vrouw van vlees en bloed ooit mee zou kunnen concurreren.

Omdat mijn verloofde in eerdere relaties verraden en bedrogen was, vond zij wat ik deed gewoon wreed. Toch gaf ze me een tweede kans, een kans die ik binnen een paar weken vergooide. Ik had zelfs tegen haar gelogen alsof het gedrukt stond en probeerde te verbloemen wat ik deed. Op dit moment had ze genoeg van me. Ze verbrak de verloving.

Voor het eerst in mijn leven begon ik toen op zoek te gaan naar hulp van buitenaf. Eerst ging ik naar een psycholoog die hypnose probeerde (wat niet werkte), toen naar een tweede psycholoog. Niet lang daarna sloot ik me aan bij een praatgroep. Ik zou graag willen zeggen dat alles vanaf dat moment van een leien dakje ging. Maar dat was niet zo. Ik worstelde vanaf de eerste dag met de "onthouding" zoals die in de praatgroep werd gedefinieerd: geen enkele seks met jezelf of met iemand anders, behalve je echtgenote. Voor een alleenstaande Christen betekent dat dus helemaal geen seks. Ik kon dit wel een tijdje prima volhouden, maar dan had ik weer een terugval. Steeds wanneer ik het dertig dagen had volgehouden, werd ik door de groep symbolisch beloond met een fiche. Het was een prachtige dag toen ik eindelijk een fiche wist te bemachtigen voor het zestig dagen-punt.

Na een jaar aan mijn herstel te hebben gewerkt, wist ik het bijna vijf maanden vol te houden. Maar toen kwam er een nieuwe uitdaging om de hoek kijken. Mijn 18-jarige zoon werd plotseling ziek en na diverse onderzoeken werd uiteindelijk vastgesteld dat hij een agressief, kwaadaardig melanoom (huidkanker) had. Tegen de tijd dat we beseften dat hij ziek was, had de kanker zich al over zijn hele lichaam verspreid. Een week nadat we ontdekten wat er mis met hem was, overleed mijn zoon.

Dit was bijzonder moeilijk voor me omdat mijn verslaving mij van God had afgezonderd. Die afzondering had me ervan weerhouden om de Waarheid met met mijn zoon te delen. Vanwege mijn geheime verslaving had ik me altijd een hypocriet gevoeld. Daarom had ik er altijd over gezwegen. Ik had gehoopt dat hij de tijd zou hebben om Christus te vinden, zoals ikzelf had gedaan.

De dood van mijn zoon vond plaats juist op het moment waarop mijn praatgroep de vierde stap afrondde. In deze stap moesten we een geestelijke inventaris opmaken van onze zonden, gekwetste gevoelens en obstakels. Dit is normaal gesproken een bijzonder emotionele oefening. Ik was nog aan het leren hoe ik openhartig kon zijn en dingen kon voelen die ik zelf nog nooit had gevoeld. Mijn rouw om mijn zoon leidde er toe dat dit allemaal teniet werd gedaan. Het kwam er op neer dat ik het werk aan mijn herstel stillegde, de vijfde stap maandenlang uitstelde en zo de hele groep ophield.

Maar God was weer goed voor me. Hij had mijn praatgroep gevuld met ongelooflijke mannen die hun liefdevolle armen om me heen sloegen en me door mijn verdriet heen hielpen. De leiders van de groep zetten me niet uit de groep, al had ik mijn herstel zelf een halt toe geroepen. Ze suggereerden dat ik me bij een andere groep kon aansluiten, zodat ik de anderen niet meer zou ophouden. Dat was de prikkel die ik nodig had om mijn herstelprogramma weer op te pakken. Ik had een goed gesprek met mijn persoonlijke begeleider en voltooide huilende mijn vijfde stap. De rest van onze groep was ook weer op het juiste spoor en we voltooiden alle stappen in slechts 24 korte maanden.

Het herstelproces leidde tot positieve veranderingen in mijn leven. God heeft mijn leven hersteld tot een punt waarop ik mezelf in de spiegel kan aankijken zonder van mezelf te walgen. Hij heeft mijn relaties hersteld en in mei 2003 trouwde ik toch nog met die fantastische vrouw. God heeft mijn verlangen weggenomen om het internet af te stropen, of om winkels te bezoeken die dat soort bladen verkopen. Hij heeft me bewust gemaakt van de dingen die dat soort verlangen weer zouden kunnen opwekken en me de juiste middelen gegeven om deze dingen te bestrijden, waaronder een zorgzame praatgroep waarop ik op elk moment van de dag een beroep kan doen.

Maar ik denk dat de belangrijkste verandering in mijn geestelijke leven heeft plaatsgevonden. Spreuken 27:17 vertelt ons: "Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo scherpt een mens zijn medemens." Voordat ik me bij mijn praatgroep aansloot, had ik geen idee wat het betekende om een volgeling van Christus te zijn. Maar de mannen in mijn groep scherpten mij. Door hun openheid, nederigheid en liefde lieten zij me het model zien van een echte Christelijke man. Ik heb nog steeds een nauwe band met verschillende mannen uit die groep. We bidden met elkaar, we bemoedigen elkaar, we houden een vinger aan de pols. Ik heb ook geleerd dat het oké was om mijn verslaving te haten, maar ik dank God er ook voor dat Hij toestond dat ik eraan leed. Want alleen door mijn herstel van mijn verslaving kon ik gezonde relaties met andere mannen hebben en voor het eerst echt begrijpen wat een relatie met Christus betekent.

Dank U Heer voor de ongelooflijke veranderingen die U in mijn leven hebt doorgevoerd. Dank U wel dat ik dit met anderen mag delen.