Slachtoffers van verkrachting
Slachtoffers van verkrachting – Een sollicitatiegesprek dat verkeerd uitpakte
Wij ontvangen verhalen van slachtoffers van verkrachting van over de hele wereld. Kijk eens naar het volgende persoonlijk verhaal.
De lente hing in de lucht. Bloemen begonnen na hun winterse roes overal uit de grond te komen. De vogels waren terug, de zon scheen en er waaide een prettige bries die de geuren van de lente met zich meevoerde.
Ik was op weg naar een sollicitatiegesprek, voor een baan als schoonmaakster van woningen in de omgeving. Ik was zo opgewonden; ik dacht echt dat dit de baan voor mij was. Er werd een beter salaris geboden dan wat ik nu verdiende als serveerster in een fast food restaurant. Ik had gereageerd op een advertentie in de plaatselijke krant en sprak met de adverteerder een datum en tijd af voor het sollicitatiegesprek. Hij zou me dan ook enkele woningen laten zien waar ik zou werken.
Ik kwam met de auto van mijn ouders op de afgesproken locatie aan. Ik zou de man ontmoeten op de parkeerplaats van een plaatselijke ijssalon. Hij had aangeboden om mij een rit te geven naar de eerste woning, want die zou aan het einde van de middag in de schemering voor mij moeilijk te vinden zijn. Op de parkeerplaats stapte ik in zijn auto en we gingen meteen op weg.
We spraken over een groot aantal verschillende dingen en ik lette eigenlijk niet goed op waar we naartoe gingen. Ik stelde hem vragen over het werk en het aantal uren dat ik zou moeten werken. Ik liet hem weten dat ik nog steeds op school zat, dat mijn huiswerk altijd voorrang had en dat ik daarom alleen maar deeltijds wilde werken. De antwoorden op mijn vragen waren erg kort.
De rit duurde wel erg lang. Ik begon me stilletjes af te vragen: waar is dat huis eigenlijk? Na een tijdje reed hij de parkeerplaats van de plaatselijke aardgasmaatschappij op. Ik was wel verbaasd en ik werd nu ook wel wat zenuwachtig. Ik vroeg hem waarom we daar waren gestopt. Hij antwoordde niet, maar parkeerde de auto.
Hij zette de motor af en wendde zich naar me toe. Hij stelde een aantal seksueel getinte vragen. Ik wist al snel dat ik in de problemen zat. Ik keek om me heen, maar er was niemand te zien. De parkeerplaats was omgeven door bomen en was niet zichtbaar vanaf de openbare weg. Ik probeerde de autodeur te openen, maar dat lukte niet. Hij lachte alleen maar. Geen plezierige glimlach, maar een boosaardige grijns.
De dingen die na die lach gebeurden zijn geen dingen die een jong, naïef, verlegen, onschuldig meisje van 16 zouden moeten overkomen. Nadat hij had gehad wat hij van me wilde, liep hij om de auto heen. Hij opende de deur, sleurde me eruit en liet me snikkend en met gescheurde kleren op het asfalt achter.
Ik probeerde mezelf zo goed mogelijk bijeen te rapen en liep terug naar de auto van mijn ouders. We hadden zo lang gereden, maar we bevonden ons maar twee kilometer van de plek waar we elkaar hadden ontmoet. Het duurde een eeuwigheid voordat ik die afstand te voet had afgelegd. Ik was volkomen gevoelloos. Ik bevond me in een shocktoestand.
Ik bereikte de auto, stapte in en reed naar huis. Er was niemand thuis. Ik was daar dankbaar voor. Ik stapte in de douche en ik schrobde en schrobde tot het water ijskoud was. Ik werd maar niet schoon.
Ik vertelde er nooit iemand over. Ik trok me in mezelf terug. Ik ging verder met mijn leven, maar op een heel robotische manier. Mijn lichaam was niets meer dan een omhulsel. Ik probeerde mijn ziel te beschermen. Ik zou nooit meer toestaan dat iemand mij op deze manier zou misbruiken.
Mijn vrienden waren God, de Bijbel en gedichten. Als ik niet op school was, dan zat ik alleen in mijn kamer. Ik vroeg God om me in in de diepste delen van mijn innerlijk te genezen. Plaatsen die alleen Hij kent. Maar ik kon de genezing nog steeds niet voelen.
Slachtoffers van verkrachting – Een feestje met een slechte afloop
Toen ik aan de universiteit studeerde, verdoofde ik mijn pijn met alcohol. Na de universiteit ging ik het leger in, omdat ik een behoefte aan orde en regelmaat had. Ik moest zien te ontdekken wie ik was. Ik was (en ben dat nog steeds) erg vaderlandslievend en was bereid om voor mijn land te sterven als dat nodig mocht zijn.
De eerste trainingsronde van de opleiding was gemakkelijk. Ik werd een goede soldaat. Ik volgde bevelen op. Ik was bereid om het vuile werk te doen, ik marcheerde wanneer men me vertelde te marcheren, ik rende wanneer men me vertelde te rennen. Ik slaagde met vlag en wimpel. Daarna volgde de gespecialiseerde opleiding; meer vrijheid, meer keuzes, minder structuur en orde.
Onze legerbasis had een uitgaansgelegenheid voor de soldaten. Ik begon die met regelmaat te bezoeken en danste daar met vrienden uit mijn barakken. Ik danste veel. Dat was een prachtige uitlaatklep voor de wonden die in mijn binnenste nog steeds niet genezen waren. Op een avond, toen de bar sloot, besloot ik een kortere route naar mijn barak te nemen, door een gebied met veel struikgewas aan de achterkant van de barakken. Dat zou me 15 minuten schelen. Er was een groep dronken medesoldaten die diezelfde kortere weg nam. Blijkbaar was een eenzame vrouw in het struikgewas voor een te mooie gelegenheid om voorbij te laten gaan.
Ik heb hun gezichten nooit gezien. Terwijl ik daar op de grond lag en werd aangevallen, trok ik me in een wereld terug die me beschermde van wat er met me werd gedaan. Toen ze me achterlieten hoorde ik niets behalve hun demonische gelach. Dat geluid hoor ik nu, 26 jaar later, nog steeds.
Slachtoffers van verkrachting – De wonden helen
Je denkt nu misschien wel dat ik op dit moment alle reden in de wereld had om boos te zijn over mijn ervaringen als slachtoffer van deze verkrachtingen; dat ik van mijn geloof en mijn God zou weglopen. Niets is minder waar. God was altijd bij me. Ik heb geen antwoord als je me vraagt waarom deze dingen in mijn leven gebeurden. Maar ik weet wel dat God alle dingen in het leven voor Zijn goede plan gebruikt.
Hoewel ik er nooit voor zou kiezen om deze pijnlijke momenten nog eens mee te maken, hebben ze me wel gevormd tot wie ik nu ben. God heeft een verlangen in me geplaatst om andere vrouwen bij te staan met Zijn Woord, Zijn liefde, Zijn vergeving en Zijn genade.
Wanneer iemand er voor kiest om voor Jezus Christus te leven, dan kiest hij of zij voor de zwaardere weg. Er zullen beproevingen volgen en er zal worden geleden. We moeten dit verwachten. We hebben hoop. We weten dat we niet alleen zijn. We weten dat God uiteindelijk zal winnen. En wij winnen ook.
Ik heb mijn aanvallers al lang vergeven. Ik bid dat God iemand in hun levens zal brengen die Zijn heerlijkheid aan hen zal openbaren. Ik bid dat zij aan Zijn oproep gehoor zullen geven, de hand van de duivel los zullen laten en met mij de eeuwigheid zullen doorbrengen.
Wat is uw reactie?
