Verhalen over tienerzwangerschappen

QUESTION: Persoonlijke verhalen over tienerzwangerschappen?

ANSWER:

De volgende verhalen over tienerzwangerschappen gaan over mensen die echt bestaan. Ze werden ons toegestuurd door een plaatselijk opvangcentrum voor zwangere vrouwen.

Lynn*
Lynn kwam naar ons centrum omdat ze een abortus wilde. Ze was pas kortgeleden naar onze stad verhuist om hier met haar vriend samen te wonen. Ze kende dus helemaal niemand. Na aankomst begon haar vriend haar te mishandelen. Ze had daarom de nacht in een opvangtehuis doorgebracht. Ze zag er zo uitgeput uit. Haar enige woorden waren een herhaaldelijk verzoek om een abortus. In ons opvangcentrum werd Lynn verteld wat een abortus zou inhouden. Ze stemde in met een echografie. Ze vertelde ons openlijk dat ze hoopte dat het geen levensvatbare zwangerschap zou zijn. Ze bleef resoluut volhouden dat ze een abortus wilde en dacht dat dit de enige oplossing zou zijn. Ze stemde vervolgens in met een tweede echo, maar op die dag kwam ze niet opdagen. Toen ze daarna mijn telefoontjes niet beantwoordde, vreesde ik het ergste.

Op donderdagmiddag liep Lynn ons opvangcentrum binnen en mijn hart werd week. Ik was zo blij haar te zien, ook al was ik bang dat ze me zou vertellen dat ze haar zwangerschap had afgebroken.

Maar ik had het mis! Ik vertelde haar hoe blij ik was haar te zien en dat ik voor haar was blijven bidden. Ze vertelde me dat ze de voorgaande dag bloedingen had gehad. Na enkele uren waren de bloedingen toegenomen. Ze was bang zelf naar de Eerste Hulp gereden. Wat er ook aan de hand was, ze had veel pijn.

Uren later had ze een miskraam. De volgende ochtend werd ze uit het ziekenhuis ontslagen.

"Ik wilde je laten weten dat ik geen abortus heb gehad en dat ik daar ook blij om ben”, vertelde ze me. “Telkens als ik het weer overwoog, kon ik het gewoon niet. Ik wilde mijn kind voor adoptie opgeven."

Ze wilde me ook laten weten dat haar vriend gearresteerd was. Ze voelde zich veiliger omdat ze wist dat hij achter tralies zat. We baden samen. Lynn vroeg me om namen en locaties van enkele plaatselijke gemeenten, want: "Ik wil in iets geloven dat groter is dan mezelf. Ik weet dat ik God nodig heb." Ze vertelde me hoe blij ze was dat ze naar ons opvangcentrum was gekomen.

Amber*
Amber wilde met ons over abortusprocedures praten. Ze had al twee keer met iemand van een abortuskliniek gesproken. Sharon, een medewerkster van ons opvangcentrum, kon zien dat Amber moeite had met al deze gedachten.

Amber had nooit verwacht dat ze zich ooit in deze situatie zou bevinden. Haar nieuwe vriendje wilde geen kind opvoeden, dus had hij haar gevraagd om de baby te aborteren.

Amber was bleek en ze beefde. Ze was op zoek naar een gemakkelijke uitweg. We spraken over de abortusprocedure en over adoptie. Net als zoveel andere mensen die we hier zien, zei Amber dat ze nooit een baby zou kunnen hebben om hem vervolgens aan anderen af te staan. Ze stemde ermee in om terug te komen voor een echo. Ze huilde onophoudelijk. Toen ze naar huis ging, had ze nog steeds een idee dat ze een abortus moest hebben.

Amber vertelde ons dat ze niet aan haar ouders of haar ex-vriend (de vader van de baby) zou vertellen dat ze zwanger was of een abortus zou gaan hebben. De volgende dag kwam ze terug om de resultaten van de echo in te zien. We vroegen haar om daarvoor later terug te komen, zodat onze arts deze resultaten eerst kon inzien en ondertekenen. Ze kwam later met een glimlach op haar gezicht binnen. Haar houding was volledig veranderd. Ze vertelde ons dat ze erover had nagedacht en zich nu realiseerde dat haar baby een mensenleven is. Ze wilde geen abortus hebben; ze kón geen abortus hebben. Het was duidelijk dat een zware last van haar schouders was afgevallen.

Jen*
Jen bezocht ons op een maandag en vertelde onze medewerkster dat ze de volgende ochtend, om 9 uur, een afspraak had voor een abortus. Maar ze gaf ons toestemming om informatie over de abortusprocedures en het post-abortus syndroom met haar te delen. Jens gezicht bleef uitdrukkingsloos. Ze luisterde, maar onze woorden leken haar niet te raken.

Omdat we die dag ook echo's deden, vroegen we haar om dat ook te doen. Ze stemde daarmee in. Ze ging weg zonder van gedachten te zijn veranderd; we verwachtten dat ze haar plan om een abortus te hebben zou doorzetten. De volgende ochtend belde ze ons op. Ze vroeg of ze met ons kon komen praten. Ze had haar vriend verteld dat ze dacht dat ze niet in staat was om de abortus te laten uitvoeren. Ze vertelde ons dat haar vriend ontzettend opgelucht was. Ook al had hij haar verteld dat hij haar zou steunen, ongeacht welke beslissing ze zou nemen, toch had hij gehoopt dat ze ervoor zou kiezen om de baby te houden. Als ze voor de abortus zou kiezen, dan zou hij onze stad altijd in herinnering houden als de stad waarin hun kindje werd vermoord.

Jen wilde alle informatie over prenatale zorg en vitaminen die we haar konden geven. Haar houding was compleet veranderd. Jen en haar vriend kozen ervoor om hun kind te houden en het ouderschap op zich te nemen.