Zelfverminking

Zelfverminking – Het eerste hoofdstuk
Mijn verhaal over zelfverminking begint met een zoektocht naar rust en vrijheid. Er zijn veel benamingen voor wat ik deed: zelfverminking, automutilatie, “snijden” zijn er een paar. Ik heb het horen omschrijven als het expres, rechtstreeks verwonden van het lichaam zonder de bedoeling om zelfmoord te plegen. Je zou het aandachtzoekerij of zelfs gestoord kunnen noemen. Ik noemde het een ontsnapping. Voor mij werd zelfverminking een poging om te ontkomen aan de stortvloed van gevoelens, depressie en onrust – om te ontsnappen aan de beschuldigingen die mij in mijn gedachten achtervolgden. Het was mijn manier om even rust en vrijheid te ervaren.

Ik heb vrijheid nooit beschouwd als iets wat ik had verdiend. Vrijheid was iets voor goede mensen, niet voor mensen zoals ik.

Nadat mijn moeder aan kanker gestorven was na een langdurig ziekbed, was het aan mij om voor ons gezin te zorgen. Ik werd een moeder voor de jongere kinderen in ons gezin, die zes, vier en drie waren. Wanneer andere meisjes van mijn leeftijd aan het spelen waren met Barbiepoppen, moest ik het eten koken en leerde ik mijn jongste broertje lezen. Ik ontdekte hoe ik uit het zicht moest blijven van mijn dronken vader en ik huilde mezelf in slaap zonder de anderen wakker te maken. Mijn vader ging aan de drank en begon mij te mishandelen. Hij prentte me in dat ik een slecht kind was – een kind dat geen recht had op geluk of liefde. Ik leerde ermee om te gaan dat ik door de kamer gegooid werd en deed op mijn eigen verwondingen een “kusje”, om ze beter te maken.

Toen ik 11 of 12 was maakte ik kennis met eetstoornissen, en anorexia werd mijn beste vriend. Toen ik 13 was, kwam de volgende eetstoornis: boulimie. Het weinige beetje zelfrespect en gevoel van eigenwaarde dat ik tot op dat moment nog had, leek door deze “nieuwe vriendjes” hard bij me vandaan te rennen… doodsbang. En natuurlijk kwam toen ook al gauw het kameraadje van de eetstoornissen om de hoek kijken: zelfverminking.

Zelfverminking – Het waarom achter het bloed
Mijn verhaal over zelfverminking werd snel erger op mijn 15e verjaardag. Het stelde niet veel voor, gewoon een klein krasje op mijn dij. Ik zei tegen mezelf dat ik me nergens zorgen om hoefde te maken. Maar al gauw werden de snijwonden dieper en dieper. Hoe beroerder ik me voelde, hoe dieper de sneden moesten zijn. Vaak keek ik dan naar het bloed en dacht “Dit is de reden dat ik pijn lijd”. Het leek heel logisch. Na slechts een paar maanden betrapte mijn vader me. Hij zei dat ik weg moest gaan en nooit terug mocht komen. Zo raakte ik de enige ouder kwijt die ik nog over had, en dat verpletterde me. Mijn gedachten werden nog schadelijker en overheersten me nog meer. Uiteindelijk gaf ik het op en liet mijn leven beheersen door zelfverminking.

Ik hield mijn vrienden op een afstand en verstopte me in badkamers zodat ik alleen kon zijn met mijn mes. Dat stuk metaal betekende alles voor me. Ik droeg het bij me en hield het vaak in mijn hand. Ik voelde me daar beter door. Ik wist dat als ik mijn mes had, niets mij kon pijnigen zoals ik dat zelf kon. Ik was zelf mijn ergste vijand – zowel dader als slachtoffer.

Meestal wordt een pester gestraft, maar in mijn geval kon dat niet, omdat het slachtoffer tegelijk met de pester ten onder zou gaan. Die plaaggeest werkte er hard aan om mij altijd te blijven herinneren aan de woorden die ik als kind geleerd had. Dat ik het verdiende om te lijden en dat ik gestraft moest worden. Ik besefte niet dat er iemand op me lette en voor me bad; iemand die uiteindelijk mijn beste vriendin zou worden.

Zelfverminking – Mijn redding
Nadat ik me jarenlang alleen en onbemind had gevoeld, leerde Anita mij dat er om mij gegeven en van mij gehouden werd. Zij vertelde mij dat er Iemand was die samen met mij huilde – Iemand die niets liever deed dan “alle tranen van mijn gezicht wissen.”

Anita nodigde me uit voor haar jeugddienst, waar ik ging houden van Jezus en een paar van mijn trouwste medestanders ontmoette: Jody en Sammy. Die drie waren fantastisch en ik zal ze eeuwig dankbaar zijn. Ze deden werkelijk alles voor me. Voor mij! Anita verzorgde mijn wonden, hoewel ze niet tegen bloed kan. Jody bleef nachtenlang met me op om met me te praten, zelfs wanneer ze de volgende dag vroeg op moest. Sammy rende achter me aan toen ik een poging deed om zelfmoord te plegen, terwijl ze me helemaal niet kende. Zij stonden mij bij in mijn moeilijkste dagen en hebben een enorme bijdrage geleverd om mij degene te maken die ik nu ben.

Ik denk dat ik mijn hele leven lang precies zal onthouden wat er gebeurde toen de waarheid ineens volop tot me doordrong en mij vrij maakte. Ik stond en zong mee met het liedje “More Than Life” van de Australische band Hillsong United tijdens een jeugddienst, toen ik begon te bidden tot God. Ik bad om vergeving voor alles wat ik gedaan had, en ik vroeg God om in mijn leven te komen en me te veranderen. Toen ik Gods kracht voor de eerste keer voelde, maakte me dat bang. Ik draaide helemaal door en vluchtte weg van Hem, maar God wilde zo graag in mijn leven zijn dat Hij me niet meer liet gaan. Het is nu bijna een jaar geleden sinds die avond dat ik Jezus als mijn Redder aannam. Ik sta versteld van de veranderingen die Hij al in mij gerealiseerd heeft! Ik weet nu dat mijn leven geen verspilling is. Ik weet dat ik het waard ben.

We zijn het allemaal waard! God zag de prijs van onze zonden, keek naar ons, en besloot dat we het waard zijn!

Ik geloof nu heel vast dat God ons nooit zal verlaten zoals onze familie of vrienden misschien doen. We hebben allemaal wel eens het gevoel dat we God niet kunnen zien, maar of we het nu beseffen of niet, Hij is altijd vlakbij ons. Zelfs als we onszelf niet liefhebben, zelfs als we dingen doen die Hem kwetsen, dan houdt God méér van ons dan we ons ooit kunnen indenken. Hij heeft beloofd dat Hij ons nooit zal verlaten, zelfs niet in de moeilijkste tijden. “Hij geneest wie gebroken zijn en verzorgt hun diepe wonden”, zegt David in Psalm 147:3.

Zelfverminking – Een nieuwe beste vriend
God weet wat het is om pijn te lijden. Jezus Zelf draagt de littekens van Zijn pijn en “Zijn striemen brachten ons genezing” (Jesaja 53:5). Hij weet wat het is om eenzaam, gekwetst en bang te zijn. Wij zijn zó bijzonder voor Hem, dat Jezus leed en stierf op het kruis, zodat wij vrij konden zijn van alle verschrikkelijke dingen die de wereld over ons uitstort.

God verwacht geen perfectie van ons, Hij wil alleen maar dat wij van Hem houden en onze zorgen op Hem afwentelen. Hij heeft ons geschapen en kende ons al voordat we geboren waren, en wij zijn allemaal ontzettend kostbaar voor Hem.

Jezus zei: “Wat kosten twee mussen? Zo goed als niets. Maar er valt er niet één dood neer als jullie Vader het niet wil. Bij jullie zijn zelfs alle haren op je hoofd geteld. Wees dus niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen” (Matteüs 10:29-31).

Ik heb veel belangrijke lessen geleerd sinds ik een kind van God geworden ben, maar dit is de les die ik het belangrijkste vind voor mijn leven. En die is dat het leven altijd beter is zonder een scheermes dat de plek van je “beste vriend” inneemt.

Leer meer!