Nienawidzę swojego życia

Nienawidzę swojego życia – Pragnienie miłości i akceptacji
Jak doszło do tej sytuacji? Już jako dziecko, czułam, ze nie pasuję. Nie byłam ładna, za wysoka i zawsze z tyłu za rówieśnikami. Nowa szkoła – to miejsce, kiedy po raz pierwszy poczułam odrzucenie, które pozostawiło bliznę na całe życie. Kiedy następnego roku musiałam pójść do nowej szkoły byłam pewna, że nikt mnie nie polubi. Więc, zanim inni mnie odrzucili - ja odrzuciłam pierwsza. Chciałam zniknąć z powierzchni ziemi, ale życie ciągle mnie trzymało w garści.

W gimnazjum moim celem było pozostać incognito. Jednak tego roku dużo czasu spędzałam na basenie i moje włosy zmieniły kolor na zielony. Wyobrażacie sobie jak nazywano najwyższą osobę w klasie z zielonymi włosami… to był kolejny powód, aby się schować w jakiejś dziurze. To był mój plan na lata w gimnazjum i liceum – ukryć się.

Przez cały ten czas moje wnętrze krzyczało za miłością i akceptacją, ale nie było szansy, abym uwierzyła, że kiedykolwiek tak się stanie. Wydawało się, że nikogo obchodzi, że żyję, nawet moją rodzinę.

Nienawidzę swojego życia – grupowe błędy
Po liceum, rodzice stwierdzili, że pójdę na studia. Nie wykazywałam się żadnymi osiągnięciami i zdecydowanie nie chciałam studiować. Ale nie miałam wyjścia. Po raz pierwszy w życiu postawiłam sobie za cel, że będę popularna. Nie wiedziałam jak ten cel osiągnę, ale było mi wszystko jedno. Jak się okazało, byłam znana przez wszystkich, ale nie oznaczało to, że byłam popularna.

W domu rodzie mieli zwyczaj organizowania małych przyjęć w sobotnie wieczory, w niedziele zaś szli do kościoła. Było to dla mnie trudne i zaczęłam nienawidzić alkoholu i kogokolwiek kto pił. Do czasu pójścia na studia. Podczas mojego pierwszego roku, na jesieni, jeden z lubianych na studiach chłopaków zaprosił mnie i koleżankę do baru. Na początku nie chciałam iść, ale pomyślałam, że jest to dobry pretekst, aby poznać nowych znajomych. Miałam wypić tylko colę. Ich planem było mnie upić. Udało im się – byłam stracona. Chciałabym powiedzieć, że panowałam nad wszystkim, ale tego wieczoru, alkohol przejął kontrolę nad moim życiem. Po raz pierwszy w swoim życiu mogłam rozmawiać z chłopakami i czułam się częścią grupy. Już nie mogłam się doczekać następnej imprezy i tego, że się upije i będzie zabawa.

Pod koniec jesieni, poszłam na randkę z przystojnym chłopakiem starszym ode mnie o pare lat. Bardzo mi to schlebiało. Nie wiedziałam jednak jakie ma plany względem mnie. Tego wieczoru kochaliśmy się a ja stałam się jego specjalną zabawką – miał mnie zawsze wtedy, kiedy jego dziewczyna była zajęta. Zrozumiałam, że jeśli chcę być zapraszana musze dać chłopakowi wszystko to, co on zechce. Nienawidziłam siebie. Kończąc studia byłam znana jako największa dziwka na kampusie. To powód do dumy, nieprawdaż?

Tweet

Znajdź nas na:

---